Είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα που με κατακλύζουν, όπως και όλους τους αγνούς Απολλωνίστες, που πραγματικά έχω μπερδευτεί.

Προσπάθησα να καταλάβω τι ακριβώς αισθάνομαι, είναι θυμός, είναι απογοήτευση, είναι πίκρα, είναι, είναι, είναι...

Απογοήτευση σίγουρα υπάρχει.  Αυτός δεν είναι ο Απόλλωνας μας.

Και η πίκρα είναι εκεί. Πέντε παιχνίδια χωρίς νίκη. Ποιος? Εμείς, ο Απόλλωνας.

Υπάρχει όμως και ο θυμός. Ο θυμός προέρχεται από όλους εκείνους που εξαιτίας τους ο Απόλλωνας παρουσιάζεται σε αυτά τα χάλια. Από όλους. Από τον πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο στην ιεραρχία.

Την ίδια στιγμή υπάρχει και η λύπη, για όλο αυτό τον κόσμο, που σε όποιο γήπεδο και αν παίζει η ομάδα μας, το κάνει έδρα. Ο κόσμος που είναι πάντα εκεί, που τα δίνει όλα. Ο κόσμος του Απόλλωνα, ο Απόλλωνας.

Ο κόσμος που κάθε εβδομάδα πάει στο γήπεδο και φεύγει με όλα τα πιο πάνω αρνητικά συναισθήματα. Ο κόσμος που ότι και αν του ζητήθηκε, ανταποκρίθηκε. Ο κόσμος που δεν θα πάψει ποτέ να είναι εκεί.

Φαίνεται όμως ότι κανένας δεν σκέφτεται αυτό τον κόσμο και πρώτοι απ΄όλους οι άμεσοι πρωταγωνιστές, οι ποδοσφαιριστές. Δεν σκέφτονται ούτε καν τους εαυτούς τους. 

Προφανώς δεν έχουν εγωισμό.  

Είστε κύριοι στον Απόλλωνα. Στον Απόλλωνα που τον καταντήσατε ανέκδοτο στο στόμα του κάθε πικραμένου.

Αλήθεια, ντρέπεστε καθόλου?  Σας έμεινε καθόλου τσίπα? Ή το μόνο που σας νοιάζει είναι ο μισθός στο τέλος του μήνα?

Τόσο μπορείτε, ή τόσο θέλετε?   Ποιο από τα δύο ισχύει?  Είναι κάτω η ψυχολογία σας? Ανεβάστε την.  Είναι στα πόδια σας. Μπείτε στο γήπεδο και παίξετε σαν να μην υπάρχει αύριο.  Τι περιμένετε δηλαδή?

Να μπει ο κόσμος να βάλει γκολ, για να ανέβει η ψυχολογία σας? Το αντίθετο υποτίθεται ότι πρέπει να γίνεται.

Τα κλάματα και οι μεμψιμοιρίες κύριοι, δεν είναι για τον Απόλλωνα. Εμείς δεν μάθαμε έτσι. Περάσαμε πολύ πιο δύσκολα, με ποδοσφαιριστές ερασιτέχνες, που όμως είχαν εγωισμό, σέβονταν τους μισθούς τους (τους πενιχρούς τότε) και που είχαν αντριλλίκι Απολλωνίστικο και έκαναν τον Απόλλωνα Θρύλο.

Εσείς έχετε καθόλου από αυτά?

• Prev
• Next