Απογοήτευση. Αυτή η λέξη και όχι μόνο, μπορεί να εκφράσει αυτή τη στιγμή τα συναισθήματα του κόσμου της ομάδας μας.

Ο κόσμος ήταν εκεί ακόμα μια φορά.  Ήταν όμως μόνο ο κόσμος.

Στο γήπεδο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ένα τσούρμο τουρίστες.  Παίχτες θεατές, χωρίς πάθος, χωρίς θέληση, χωρίς κίνητρο, που σου έδιναν την αίσθηση ότι κάνουν αγγαρεία.  Σαν να ήθελαν να τελειώνει αυτό το πράγμα μέσα στη βροχή, να πάνε στα σπίτια τους και να δουν μια ταινία. 

Και ο προπονητής δεν είναι άμοιρος ευθυνών.

Γιατί δηλαδή πρέπει να παίζει ο Αμπτουραχίμι, ο Κρμέντσικ, ο Κοστάκε, ο Πέρετζ?  Ούτε μια φορά δεν έβαλαν το πόδι όταν υπήρχε αντίπαλος κοντά.  Και αυτό δεν ήταν μόνο χθες.  Ούτε είναι μόνο αυτοί.  Απλά αυτοί το κάνουν συνεχόμενα.

Είναι προτιμότερο να αγωνίζονται νεαροί Κύπριοι ποδοσφαιριστές.  Ξέρουμε ότι η χρονιά χάθηκε.  Ας παίξουν λοιπόν νεαροί.  Ας τους δοθούν ευκαιρίες.  Ίσως έτσι δημιουργήσουμε ένα δυνατό κορμό με Κύπριους για τα επόμενα χρόνια. 

Τι είδαμε δηλαδή χθες στο γήπεδο? Άμυνα ότι νάναι με ένα παίχτη να τρέχει παντού και να προσπαθεί να καλύψει όλους τους χώρους μόνος του.

Κέντρο με ένα παίχτη να τρέχει παντού, μόνος του.

Επίθεση ένα παίχτη εντελώς μόνο του και να περιμένουμε από αυτόν να πάρει μπάλες και να βάλει γκολ.

Πότε κάναμε τελική?  Πόσες έκανε η Ανόρθωση? Πέτυχε τέσσερα γκολ και μέτρησε το ένα.  Τα άλλα τρία οριακά οφσάιντ.

Τέσσερις σερί ήττες, με κατεβασμένα τα ....χέρια.  Δεν πετύχαμε ούτε ένα γκολ.  Αν δεν ήταν και ο τερματοφύλακας.....

Είναι αυτός ο Απόλλωνας που θέλουμε?  Είναι αυτός ο Απόλλωνας που αξίζει στον κόσμο του?  Στον κόσμο που όλοι παραδέχονται ότι είναι μεγάλος, ότι είναι πάντα εκεί, ότι τα δίνει όλα?  Ο κόσμος όμως δεν παίζει μπάλα.

Θα γίνει κάτι επιτέλους?