Η ισοπαλία με το Αποέλ στο ΓΣΠ δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αποτυχία και ειδικά υπό τις περιστάσεις.  Εννοείται ότι δεν είναι αυτός ο Απόλλωνας που θέλουμε, όμως δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω.

Στο πρώτο ημίχρονο, ειδικά στο πρώτο μισάωρο και μέχρι το γκολ του Αποέλ η ομάδα μας ήταν απογοητευτική. Χωρίς πρωτοβουλίες, χωρίς επιθετικές προσπάθειες και με πολλά λάθη τόσο στην άμυνα όσο και στο κέντρο.  Είχαμε ένα σχεδόν πλήρη παθητικό ρόλο και πάλι όμως χωρίς συγκέντρωση στο παιχνίδι.  Το γκολ για τους αντίπαλους ήταν απλά αναμενόμενο.

Μετά όμως από εκείνο το σημείο, είδαμε σημάδια αντίδρασης, είδαμε προσπάθεια και αφύπνιση και ευτυχώς ήρθε και το γκολ στην εκπνοή του ημιχρόνου, που ήταν σαν τονωτική ένεση στη ψυσολογία κυρίως των ποδοσφαιριστών μας.

Στο δεύτερο ημίχρονο ισορροπήσαμε τον αγώνα, χωρίς όμως να δημιουργήσουμε τη μεγάλη φάση, πέραν από το τετ-α-τετ του Σαγκάλ στο 88', ο οποίος τα έκανε όλα σωστά, εκτός από το τελείωμα, που αν γινόταν λίγο καλύτερα και με λίγη τύχη, θα είχαμε και τη νίκη στις αποσκευές μας, όμως αυτά συμβαίνουν.  

Εκείνο που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι η ομάδα δείχνει να κάνει βήματα εμπρός, προσπαθεί και μέσα από τα λεγόμενα του προπονητή στη συνέντευξη τύπου, φαίνεται ότι έχει εντοπίσει τις αδυναμίες, οι οποίες εντοπίζονται κυρίως στον τομέα της φυσικής κατάστασης και στην ομοιογένεια.  Και για τα δύο χρειάζεται χρόνος που δεν έχουμε.

Η ομάδα ψάχνει τη χαμένη της ταυτότητα, ή μάλλον προσπαθεί να δημιουργήσει μια καινούργια.  Χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά και υπομονή.  Το υλικό φαίνεται ότι υπάρχει πλέον.