Η ομάδα μας χθες το βράδυ έκανε ποδαρικό στο νέο γήπεδο και μπήκε με το δεξί με ένα αυτογκόλ ποδοσφαιριστή της Δόξας.

Μπήκαμε μεν με το δεξί, όμως με καθόλου εύκολο τρόπο, αλλά με καρδιοκτύπι και μπόλικο άγχος.

Συνεχίζουμε να μην βλέπουμε αγωνιστική βελτίωση στην ομάδα, η οποία προσωπικά δεν μπορώ να αντιληφθώ το πλάνο με το οποίο αγωνίζεται ή τον τρόπο ανάπτυξης.

Βλέπω ποδοσφαιριστές σε συνεχή αγωνιστική ύφεση, βλέπω την ομάδα μου να μην μπορεί να αποδώσει ένα έστω ανεκτό θεαματικά ποδόσφαιρο. 

Δεν αντιλαμβάνομαι τις δηλώσεις που έγιναν ότι στο πρώτο ημίχρονο η ομάδα μας ήταν καλή.  Δεν ήταν καλή.  Ήταν απλά καλύτερη από το δεύτερο ημίχρονο. Καλή όμως δεν ήταν.  Ούτε χθες, ούτε στο προηγούμενο παιχνίδι και δεν μπορώ να θυμηθώ με βεβαιότητα πότε ήταν η τελευταία φορά που απόλαυσα αγώνα της ομάδας μας (νομίζω ήταν κάπως στο super cup με την Ομόνοια).

Αυτός ο Απόλλωνας ούτε καν σκιά του εαυτού του δεν είναι.

Πρέπει όλοι να καθίσουν κάτω, να δουν την πραγματικότητα κατάμματα και να αντιμετωπίσουμε αυτή την αγωνιστική κρίση.

Ο Απόλλωνας δεν μπορεί, δεν δικαιούται να παρουσιάζεται σε αυτή την κατάσταση.  Δεν γίνεται να θέλουμε να πιστεύουμε ότι ήταν καλός στο πρώτο ημίχρονο και να ψάχνουμε λύσεις για διάρκεια αυτής της απόδοσης.  Δεν ήταν καλή η απόδοση ούτε στο πρώτο ημίχρονο.  Ήταν απλά μέτρια.  Απένταντι στη Δόξα μέσα στην (επιτέλους) έδρα μας, με όλο τον κόσμο παρών.

Ότι έγινε μέχρι τώρα έγινε.  Ευθύνες δεν πρόκειται να ψάξουμε.  Θα ψάξουμε όμως αν δεν γίνουν αυτά που πρέπει να γίνουν ώστε ο περσινός πρωταθλητής να ξαναγίνει η ομάδα που θέλουμε, η ομάδα που είχαμε, ο Απόλλωνας μας.