Σε προηγούμενες χρονιές, για να πάρεις το πρωτάθλημα ήταν αρκετό να κερδίσεις όλους τους "μικρούς" και να μην χάσεις στα ντέρπι.  Όχι απόλυτα, αλλά ήταν κάτι πολύ κοντά στην πραγματικότητα, αφού είχες να παίξεις δέκα ντέρμπι (2Χ5) με τις παραδοσιακά μεγάλες ομάδες και τα υπόλοιπα ήταν παιχνίδια με τις ομάδες που ήταν εκτός εξάδας. Δηλαδή τα περισσότερα παιχνίδια ήταν αυτά που θεωρητικά πάντα, είχες τους βαθμούς στο τσεπάκι, άλλοτε εύκολα και άλλοτε (πολύ) δύσκολα.

Φέτος (και πέρσι) τα πράγματα είναι διαφορετικά.  Με την προσθήκη του Άρη και της Πάφου στις δυνατές ομάδες, επιβάλλεται όχι μόνο να μην κερδίσεις τα θεωρητικά εύκολα παιχνίδια, αλλά θα πρέπει να πάρεις και τουλάχιστον 4-5 ντέρπι (μέσα - έξω) στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, ώστε να μπεις στα play-offs με δυναμική και αν όχι πρώτος, τουλάχιστον κοντά στην πρώτη θέση.

Και για να μην παρεξηγηθώ, λέγοντας "μικρούς", εννοώ αυτούς που στόχος τους είναι η παραμονή στην κατηγορία, ή που τελοσπάντων δεν έχουν πρωταγωνιστικές βλέψεις.

Όταν όμως στις δύο πρώτες αγωνιστικές χάνεις τέσσερις βαθμούς από Οθέλλο (εντός) και Νέα Σαλαμίνα (εκτός), τότε ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει και ταυτόχρονα το άγχος και η πίεση πολλαπλασιάζονται.

Επειδή όλοι τονίζουν ότι η ποιότητα υπάρχει, εκείνο που μένει είναι το κλείσιμο των αυτιών, η σκληρή δουλειά με ηρεμία και προσήλωση στο στόχο και το πείσμα. Πολύ πείσμα.