Δεύτερος αγώνας χθες για την ομάδα μας, με σχετικά "αδύναμο" αντίπαλο.

Δεύτερη ισοπαλία, με το ίδιο σκορ 1-1.  Δεύτερη φορά που προηγηθήκαμε και δεν καταφέραμε να πάρουμε τη νίκη.  

Όλα δύο λοιπόν.  Δύο αγώνες, δύο βαθμοί, δύο γκολ ενεργητικό, δύο γκολ παθητικό.

Δύο είναι ο βαθμός που θα έβαζα προσωπικά σε όλους στην ομάδα.  Που ακόμα απέχει πολύ από το να ονομάζεται ομάδα, διότι της λείπουν όλα εκείνα τα συστατικά που ένα σύνολο το κάνουν ομάδα.

Από τον Απόλλωνα λείπει το πλάνο, λείπει η οργάνωση, λείπει το γκολ και δυστυχώς μου φαίνεται ότι σαν να λείπει το κίνητρο.  Ειδικά χθες, ενώ πετύχαμε ένα γκολ σε καθοριστικό σημείο, μετά την απόκρουση του πέναλτυ από τον τερματοφύλακα μας και προς τη λήξη του ημιχρόνου, στην επανάληψη ένιωθα ότι περισσότερο προσπαθούσαμε να κρατήσουμε το σκορ, αντί να προσπαθήσουμε να πετύχουμε και άλλα.

Φάνηκαν πολύ χτυπητές αδυναμίες, τόσο στο κέντρο, όσο και κυρίως στην επιθετική ανάπτυξη.  Με αυτό δεν εννοώ ότι δεν έχουμε καλούς παίχτες στο κέντρο ή στην επίθεση.  Ούτε ότι έχουμε τους καλύτερους.  Για να έχω άποψη γι΄αυτό θα πρέπει να δω περισσότερα παιχνίδια. Οι αδυναμίες όμως φάνηκαν και ήταν χτυπητές, ειδικότερα με το γενικότερο τρόπο που (δεν) αναπτυσσόταν η ομάδα.  Παγιδευτήκαμε στον τρόπο παιχνιδιού της Νέας Σαλαμίνας, που ούτε κάτι ιδιαίτερο ήταν, ούτε μη αναμένομενος.  Σπαταλήθηκαν παίχτες να κινούνται πότε δεξιά, πότε αριστερά και που έδειχναν σαν να μην γνωρίζουν ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος τους.

Ακόμα και στο γκολ που πετύχαμε, πάλι υπήρξε ασυνεννοησία που παραλίγο να στοιχίσει.

Με όλα τα πιο πάνω, δεν υπονοώ το οτιδήποτε ούτε εναντίον των ποδοσφαιριστών, ούτε του προπονητή, ούτε και της διοίκησης, αφού για την ώρα δεχόμαστε το τεκμήριο των πολλών προσθηκών (άλλο θέμα αυτό).  Επιβάλλεται όμως όλοι να δουλέψουν. Να δουλέψουν σκληρά, για να δούμε στο γήπεδο ομάδα, να δούμε όλους του ποδοσφαιριστές να αποκτούν ομοιογένεια, να έχουν πλάνο και να το ακολουθούν, να γίνουν ομάδα.  Στο γήπεδο που είναι ο καθρέφτης της δουλειάς που γίνεται όλη την εβδομάδα και όχι μόνο.

Πρέπει ο κόσμος του Απόλλωνα να αποκτήσει ξανά την περηφάνια του.  Ένας κόσμος που δεν φταίει σε τίποτα, που είναι πάντα εκεί, που προσπαθεί, όμως ο κόσμος δεν παίζει μπάλα.